سیمین بهبهانی را به خاطر سرودن غزل فارسی در وزن های بی سابقه «نیمای غزل» می خوانند. او کسی است که توانست غزل فارسی را روزآمد کند و بسیاری از شاعران بزرگ غزل نویس از جمله حسین منزوی، رهرو طرز غزل نویسی نوین بهبهانی هستند.
سیمین در ۲۸ تیرماه سال ۱۳۰۶ در تهران به دنیا آمد و در ۲۸ مرداد ماه سال ۱۳۹۳ در تهران از دنیا رفت. سیمین بهبهانی در طول زندگی اش بیش از ۶۰۰ غزل سرود که در ۲۰ کتاب منتشر شده اند. شعرهای سیمین بهبهانی موضوعاتی همچون عشق به وطن، زلزله، انقلاب، جنگ، فقر، آزادی بیان و حقوق برابر برای زنان را در بر می گیرند. او هم دوره بزرگان ادبیات معاصر ایران از جمله شاملو، فروغ، سهراب، اخوان و... بود و خودش تعریف کرده که یک بار پروین اعتصامی نیز به خاطر شعرش بر پیشانی او که کودک بوده بوسه زده است.
خودش می گوید: «من که ازدواج کردم بلافاصله بچه دار شدم. دو تا بچه پشت سر هم. طی ۵-۴ سالی که بچه ها کوچک بودند من به دانشکده های مختلف می رفتم، کنکور می دادم، قبول می شدم، ولی نمی توانستم بروم... شوهرم فرهنگی بود، با او به وزارت فرهنگ که همان وزارت آموزش و پرورش است، رفته بودیم. آنجا گفتند یک مدرسه دبیر شیمی ندارد. من هم در مدرسه شیمی خوانده بودم و خوب بلد بودم. من هم گفتم می توانم شیمی و فیزیک هشتم و نهم را درس بدهم. خانه ما خیابان گرگان بود و بچه ها کوچک بودند و مدرسه ما انتهای منیریه، راه آهن بود. مدیر مدرسه من را که دید گفت این خودش مثل شاگردهاست، ولی از روی ناچاری من را قبول کردند. به مدت یک سال آنجا تدریس کردم. خیلی سخت بود.»
